Tymczasowe aresztowanie jako izolacyjny, tym samym najsurowszy środek zapobiegawczy, ze względu na dolegliwość jaka wiąże się z jego stosowaniem jest ograniczony poprzez określenie dopuszczalnych okresów jego trwania. W art. 263 k.p.k. ustawodawca unormował dopuszczalne okresy stosowania tymczasowego aresztowania, wskazując podstawowy termin stosowania tego środka zapobiegawczego w postępowaniu przygotowawczym, tj. okres nie dłuższy niż 3 miesiące […]

Możliwość zastosowania tymczasowego aresztowania warunkowana jest jednoczesnym wystąpieniem przesłanki ogólnej oraz tzw. przesłanek szczególnych. Przesłankę ogólną stanowią dowody zebrane w sprawie świadczące o dużym prawdopodobieństwie, że podejrzany popełnił zarzucany mu czyn. Wskazuje się, że prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzucanych mu przestępstw musi wręcz „graniczyć z pewnością”, co potwierdza zarówno przyjęta linia orzecznicza, jak i poglądy doktryny.